مهرداد پولادی،علیرضا حقیقی،اشکان دژاگه و رضا قوچان نژاد را چهار کشف کروش برای فوتبال ایران در راه صعود به جام جهانی و بازیهای برگزارشده در جام بیستم می دانند.
حال سوالی که این وسط مطرح میشود این است آیا اگر هاشم بیگ زاده  یکی دو هفته مانده به جام جهانی مصدوم نمیشد و اینکه سید مهدی رحمتی  از تیم ملی کناره گیری نمی کرد و یا اختلافش با سرمربی تیم ملی حل و فصل میشد،بازهم به پولادی و حقیقی بازی می رسید!
در خصوص دوبازیکن دو ملیتی ایران نیز صحبتی در موردشان فعلا نکنیم بهتره !باید در پایان کار تیم ملی در برزیل به عملکرد آنها بپردازیم و بازی هایشان را تجزیه و تحلیل کنیم.
لذا کروش در فوتبال ایران هنوز که هنوزه تحولی ایجاد نکرده!بله نمی توانیم از بازی های نسبتا درخشان اما تدافعی تیم ملی در جام جهانی به سادگی عبور کنیم!
منتهی اگر بخواهیم تمام انگیزه و پر انرژی بودن بازیکنان و دوندگی های بی امان  آنها را مختص به حضور کروش در تیم ملی بدانیم،آنگاه سهم بازیکنان و مربیان داخلیشان در راه آماده نگه داشتنشان چه می شود.
چطور زمان های که تیم ملی نتایج خوبی نمی گیرد کارشناسان فوتبال بادی به غبغب انداخته و سهم باشگاهها  و مربیان فعال داخلی و نوع تمریناتی که در طول فصل برای بازیکنانشان در نظر می گیرند را  تاثیر گذار میدانند ،اما حالا که تیم ملی دو تا نتیجه معمولی اما از نظر بعضیها فوق العاده و کم نظیر گرفته ، هیچ سهمی برای باشگاه ها و مربیان آنها در نظر نگرفتند و دائما کروش کروش میکنند؟
مع الوصف؛ این را می دانیم که کروش با بزرگ کردن حریفان ایران و کوچک شمردن بازیکنان و تیم ملی کشورمان  باعث  بزرگ کردن خودش و پایین آوردن سطح توقع مردم شده و با این روش هر نتیجه ای در جام جهانی میگرفت خودش را موجه و دلایل ناکامی و موفقیتش را از قبل در ذهن تک تک فوتبالدوستان جا انداخته بود!
اگر ناموفق  بود و نتیجه نمی گرفت که می گفت من از همان ابتدا گفتم با چه تیم های می خواهیم مبارزه کنیم و امکانات و وقت کافی برای این کار هم  به من داده نشد تا تیم ملی را بیشتر از شرایط فعلی آماده کنم!اگر هم نتیجه می گرفت مثل همین حالا به جای اینکه خودش از خودش تعریف کنن،بادنجان درغابچی هایش نوشابه های گازدار اصل کانادایی برایش باز کرده و اعلام گلریزان برای جور شدن دستمزدش کرده اند!